In drie jaar tijd rende hij tien marathons en zo’n honderdtwintig halve marathons. Hij overwon bergtoppen, klauterde over hoge muren en baande zich een weg door het mulle zand. Dit alles leverde hem veel medailles op. “Geen olympische medailles, hoor”, zegt Erik Spil (38) nuchter. “Maar in Gods ogen ben ik een topsporter.”
Iron Viking obstacle run, Man vs mountain en de Swiss Iron Trail, zomaar een greep uit de evenementen waar Erik aan meedeed. “Hier ben ik best trots op”, zegt hij. “Ik heb mezelf overwonnen, zo voelt dat. De drang om te sporten komt van God, dit is een regelrechte zegen van Hem. Het sporten houdt me fit en sterk.”
Dat is wel eens anders geweest. Vier jaar terug zat Erik heel diep. “Duistere gedachten namen me in beslag, ik wilde er een eind aan maken. Jarenlang zat ik aan de cocaïne. Om aan geld te komen, ging ik zelfs dealen. Ik ben dankbaar dat ik het kan navertellen, Withney Houston kan dat niet meer.”
Tijdens een groot dancefestival in 2001 raakte Erik de weg volledig kwijt. Die nacht sliep hij in het park, bij zijn ouders was hij niet langer welkom. Hopeloos ging hij op zijn knieën en smekend bad hij tot de Here God. Dit was het prille begin van een nieuw leven met God.
Nu, jaren later, heeft hij houvast gevonden in het rennen. “Sport en geloof gaan samen voor mij, het houdt me in contact met God. Zonder gebed ga ik de deur niet uit en tijdens het rennen dank ik Hem voor alles. Dit is niet altijd makkelijk. Het is een uitdaging om de wedloop te blijven lopen met God. In het begin wilde ik altijd de snelste zijn en mijn persoonlijke records verbreken. Tot ik me realiseerde dat ik goed genoeg ben voor God, ook al ben ik niet de eerste. Ik mag zijn wie ik ben.”
Eén marathon zal Erik nooit vergeten: de Kustmarathon in 2013. “Ik was niet fit. Toch deed ik mee, God zou me kracht geven. Met die gedachte ging ik rennen. Wankelend kwam ik over de finish, overal voelde ik pijn en de kramp in mijn benen was vreselijk. Maar ik had het gehaald! Mijn kersverse vriendin stond bij de finish en mijn ouders zagen hun ex-drugsverslaafde zoon een marathon finishen. Ik huilde van geluk. Het leven lachte me weer toe.”
inds twee jaar sport Erik met mannen uit zijn kerkelijke gemeente. “We combineren rennen met gebed”, vertelt Erik. “Samen hebben we al ontzettend veel meegemaakt. We helpen elkaar sterk te blijven in geloof en tijdens de Obstacle runs helpen we elkaar over de hindernissen. We geven een zetje, gooien de ander over een muurtje of spreken een bemoedigend woord. Samen met God springen we over muren, dat spreekt ons zo aan. Zo zou iedereen eigenlijk in het leven moeten staan.”
De groep mannen valt tijdens evenementen op door de T-shirts met daarop een kruis. “We getuigen als mensen vragen wie we zijn. Soms denk ik wel: Oh Heer, waarom moet ik tijdens het rennen getuigen van U. Toch krijg ik steeds de kracht het te doen.”
“God heeft me gered van de drugs”, zegt Erik. “Ik ben elke dag zo dankbaar. Hij gaf me alles waar ik naar verlangde: een lieve vrouw en prachtige kinderen. Het geloof in God is nu mijn drugs.” Lachend voegt hij eraan toe: “De doop in Jezus Christus is de beste ‘dope’ die ik heb gehad, en het is ook nog gratis en voor eeuwig. Het kostte me wel mijn leven. Dit nieuwe leven koester ik.”