Voormalig marathonschaatser Erna Last-Kijk in de Vegte (31) schaatste zeven jaar lang aan de top. “De sportwereld is van nature egoïstisch. Maar door mijn geloof in God kon ik mijn sport relativeren.”
Op haar hoogtepunt besluit Erna te stoppen met schaatsen. “Ik gaf bij mijn toenmalige schaatsploeg aan dat ik over een jaar zou stoppen. Zo kon ik geleidelijk aan het idee wennen. Waarom ik besloot te stoppen? Het was goed. Op een bepaald moment keek ik naar de meiden in mijn peloton die een stuk ouder waren dan ik, en dacht: Is dit het wereldje waar ik altijd in wil blijven?” Haar laatste jaar wordt haar beste jaar ooit. Ze wint onder andere de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oos-tenrijk. “De verleiding om door te gaan was groot. Toch bleef ik bij mijn besluit. Ik ervoer rust.”
“Pas na mijn sportcarrière zag ik hoe verslavend de schaatssport voor mij was. Mijn hele week zat al-tijd volgepland. Niemand in mijn omgeving begreep echt hoe belangrijk het voor mij was. Mijn moe-der heeft wel eens tegen me geroepen: ‘Gooi die schaatsen toch in de sloot.’ Dan dacht ik: Hoe verzin je het! Achteraf ben ik blij dat ik mensen om mij heen had die mij af en toe uit de sportwereld haal-den. Die tegen me zeiden: ‘Kom Erna, nu gaan we even wat anders doen.’”
Het geloof in God kreeg Erna met de paplepel ingegoten. Ze groeide op in een christelijke omgeving. “Op een gegeven ogenblik wilde ik zelf mijn keuzes maken. Je kunt op je twintigste niet meer zeggen dat je niet op zondag schaatst omdat je ouders dat niet willen.” Toch besluit ook Erna om de zondag als rustdag aan te houden. “Ik maakte die keuze niet omdat ik per se tegen sporten op zondag ben, maar uit een stuk zelfbescherming. De zondag had ik nodig om op te laden en om naar de kerk te gaan. Als de zondag ook nog in teken stond van de sport, was mijn geloof naar de achtergrond ver-dwenen.”
Er waren momenten dat Erna het moeilijk had met dit besluit. Toen de Nederlandse Kampioenschap-pen op zondag waren, liet ze die met pijn in haar hart aan zich voorbijgaan. “Door mijn geloof in God kon ik mijn sport zien als een belangrijk onderdeel van mijn leven, maar niet als het allerbelangrijkste. Onze trouwtekst uit 1 Korinthe 9:24 hielp mij daarbij. ‘Weet u niet dat zij die in de renbaan lopen, allen wel lopen, maar dat slechts één de prijs ontvangt? Loop dan zo dat u die verkrijgt.’ Ik ben hier niet op aarde voor mezelf of voor de sport. Ik dien een hoger doel.” Door haar geloof leerde Erna om verdraagzaam te zijn en beter om te gaan met verliezen. “Natuurlijk had ik mijn worstelingen wanneer ik niets won. Maar gelukkig kon ik dit relativeren. Ik was oprecht blij voor winnende ploeggenoten. Ik voelde niet de eerzucht of de drang om alles voor mezelf te willen.”
“Ik heb twee kinderen. Dat is tien keer zo belangrijk dan de sport. Nu heb ik tijd voor mijn gezin, mijn werk en activiteiten voor de kerk. Ik heb altijd veel om mijn sport gelaten. Wanneer je te lang in de sportwereld blijft hangen, word je egoïstisch en individualistisch. Het mag een rode draad in je leven zijn. Maar zorg ervoor dat het geen donkerrode draad wordt, geef er niet alles voor op.” Erna valt even stil. “Als topsporter is het bijna onmogelijk om te zeggen: ‘Ik stop ermee.’ Mijn omgeving heeft mij gestimuleerd om te stoppen. Daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.”