Iedere jonge honkballer droomt van Amerika. En dus toog Vince Rooi al op zijn zestiende richting het baseball-walhalla. Prof worden, Major League spelen en tussen de grote jongens acteren.
De droom kwam niet uit. Acht jaar probeerde hij het als prof in de Amerikaanse eerste divisie voor het honkbal, de Minor League. Slechte seizoenen wisselden te vaak goede seizoenen af, vooral door blessures. En dus klopte er nooit een Major League club aan de deur. “Mijn doel heb ik niet gehaald, mijn droom is niet uitgekomen. Zo simpel is het”, zegt hij, zeven jaar nadat hij terugkwam naar Nederland.
Als jonge puber vertrok hij al naar Amerika. Omstreeks de tijd ook dat hij een belangrijke keuze maakte. Hij koos voor God. “Mijn moeder nam me altijd mee naar de kerk. En ik geloofde ook wel, maar niet bewust. Ik volgde Jezus niet.
Tot zijn achttiende ervoer Carlos veel onrust in zijn leven. “Ik was snel boos en had veel vragen. Mijn leven is nu heel simpel. Vierentwintig uur per dag ben ik blij en tevreden. Hoe ik dat doe? Ik weet wat Gods doel is voor mijn leven. Wandelen in mijn identiteit en leven tot Zijn glorie. Dat is mijn zekerheid. We willen allemaal graag ‘in control’ zijn, anders raken we gestrest.” Dit proces is voor Carlos niet vanzelfsprekend gegaan. Pas na anderhalf jaar lukte het hem om balans te vinden tussen zijn sport en geloof. “Toen ik tot geloof kwam, ging ik voluit voor God. Ik stond om vijf uur in de och-tend op om te bidden. Wekelijks bleef ik twee tot drie nachten wakker om God te prijzen en te aan-bidden. Mijn sport verwaarloosde ik en mijn prestaties gingen achteruit.”
Ik vond dat ik een keuze moest maken en juist op het moment dat ik daar tegenaan zat te hikken, werd er een oproep gedaan in de kerk. Het was net alsof ik een duw in de rug kreeg. Ik ging naar voren en gaf mijn leven aan Jezus.”
Concreet betekende dat in ieder geval dat Rooi de teleurstelling van het mislukte Amerikaanse avontuur kon verwerken. “Ik had eerlijk gezegd verwacht dat de klap groter zou zijn, want ik had er alles voor gedaan en gelaten. God heeft me geleerd me niet zo druk te maken, terwijl dat wel in me zit. Hij geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben, ik ervaar rust en vrede. Het is alsof Hij zegt: ‘Het komt vanzelf goed’. God regelt het.
En dat blijkt. Inmiddels is Rooi een vaste waarde in het Nederlandse team en speelt hij voor een van de grootste clubs in de Nederlandse competitie. “Ik geniet volop van het spel, van het feit dat ik voor het Nederlandse team uit mag komen, van de talenten die ik heb gekregen. Ik wil dit nog zolang mogelijk blijven doen. Waarschijnlijk moet ik gewoon niet in de US zijn, maar hier. God geeft me rust. Als ik faal, als ik een keer niet geselecteerd word voor het Nederlandse team, dan ben ik even boos, maar ik kan het snel weer loslaten.
“Ik twijfelde wel eens, of ik wel genoeg deed als christen in de honkbalwereld. Ik ben niet zo’n prater. Als mensen ernaar vragen, vertel ik wel, ik schaam me dan niet. Maar ik begin er ook niet zo maar zelf over. Laatst kreeg ik bericht van een jongen waar ik een tijdje mee had opgetrokken. Hij was bekeerd, dankzij mij, zei hij. Mede door zulke berichten voel ik me dan bevestigd in hoe ik het doe. God gebruikt iedereen op een andere manier en mij op deze. Ik ga het niet opdringen. Ik hoop dat ze enthousiast worden als ze mijn vreugde en vrede zien.”